Heel gewoon… een cursiefje en een hersenkrakertje.

Benieuwd om het nieuwe zwembad in Oostende te bezoeken stap ik te voet de weg af naar dit sportoord.

Onderweg verzeker ik mij ervan of ik wel de juiste route volg en spreek een man aan.

Het gesprek wordt “het verhaal van zijn leven” op de Koninginnelaan.

Hij woont er al jaren maar door de bouw van de grote appartementsblokken aan de overkant van de laan is zijn mooi verzicht volledig verdwenen en wil op termijn verhuizen.

Hij leeft alleen en werkt buiten Oostende in ploegen in een productiebedrijf.

De fiets is zijn leven en zijn vervoermiddel om naar zijn werk te gaan.

Zijn pensioen kan niet snel genoeg komen want de laatste jaren is er te veel in negatieve zin veranderd in het bedrijf.

Fietsen en rustig naar muziek luisteren in zijn appartement is zijn droom. Hij heeft niemand nodig.

Verbijsterd luister ik verder naar zijn verhaal. Op een dag krijgt hij een beroerte en wordt gehospitaliseerd. Zijn enige zoon komt hem bezoeken enkel en alleen om geld te vragen, vertelt hij mij, zonder te vragen hoe het met hem is.

Dit doet voor hem de deur toe, hij wil zijn zoon nooit meer zien. Hij heeft niemand nodig!

Wie ben ik om te oordelen, maar toch kan ik moeilijk begrijpen dat je als vader definitief breekt met je kind zonder een gesprek dat verhelderend of helend kan zijn nog een kans te geven.

En niemand nodig hebben. Hebben we niet allemaal op één of andere dag anderen nodig?