De mentale gezondheid is niet meer uit de actualiteit weg te denken.

De covidepidemie zou velen uit hun evenwicht hebben gebracht. Niet alleen jongeren hebben geleden onder de “isolatie” maar ook de ouderen in de WZC en vele andere volwassenen.

Ook de druk van het leven leidden velen naar een burnout. En neen, dit is niet enkel door de druk van het werk zoals nog vaak wordt gezegd.

Naar de psycholoog gaan is minder en minder een taboe. Allerlei acties zetten mensen aan om hulp te zoeken zonder schaamte. In de media laten presentators, journalisten, acteurs en anderen zonder schroom weten dat ze hulp zochten en de stap naar “therapie” zetten.

Er zijn zelfs mensen die beweren dat iedereen regelmatig naar een psycholoog zou moeten gaan. Dit is volgens mij een brug te ver.

Het lijkt wel dat wij minder weerbaar zijn geworden of veeleisender. Het minste probleem, een kleine tegenslag kan niet meer aanvaard worden terwijl ze een normaal deel zijn van het leven.

En dan de sociale media. Ze staan bol van succesverhalen op alle vlakken. En een aantal mensen laten zich vangen door zich hieraan te spiegelen.

Succesvol zijn op professioneel vlak, een goede ouder zijn, sporten voor een goede fysische conditie, een perfect lichaam nastreven niet te dik en niet te mager, “me time” inlassen, het moet allemaal tegelijkertijd vervuld worden.

Een onrealistische en onmogelijke opdracht die ons niet gelukkig maakt. Niemand kan aan dit ideaalbeeld voldoen.

Hiermee wil ik niet zeggen dat er geen nood is aan hulpverlening want er zijn degelijk mensen die moeten geholpen worden. Vandaag blijven velen in de kou staan door de lange wachtlijsten.

Om mijn steentje bij te dragen start ik terug als psycholoog.